EURODOC – familiewerkweek
door: Annet Huisman (filmmaker)
Het was al even geleden dat ik in een klasje zat. Ik denk dat de laatste keer was toen gelauwerd documentairemaker Pieter Fleury het team makers van FryslânDOK kwam bijspijkeren.
Dat was echt een regisseurs workshop. Heel overzichtelijk, zeven Omrop Fryslân deelnemers met hun plannen, dromen en kopzorgen. Ik denk daar nog wel eens aan, want veel aan gehad.
De internationale EURODOC workshopweek in Leeuwarden was van een totaal andere schaal en orde.
Aan het einde van dag één, op een plenair moment met zowel de “internationale” als de “lokale”, dus Nederlandse-en noordelijke-” groep, brak dat moment aan dat iedereen toch stilletjes vreest. De publieke pitch!
Toen het mijn beurt was vatte ik zo bondig mogelijk mijn plan voor een nieuwe film samen. Dat lukte zonder al te klotsende oksels. Maar het was de inleiding die me bijblijft. De blikken van ongeloof en verbazing toe ik vertelde dat we bij FryslânDOK jaarlijks vijfendertig documentaires produceren. Uit eigen huis en met buitenproducenten. Het zijn dan wel geen negentig minuten durende cinefiele producties, maar toch. Mijn medecursisten van deze week, een stuk of vijfendertig in totaal en de slordige vijfendertig experts uit het brede spectrum van Europese documentaireproducenten richten zich allemaal op dat hoogste haalbare doel. Daar is heel veel passie, vakmanschap, samenwerking en GELD mee gemoeid. Net als met onze bescheidenere dertig minuten docu’s overigens.
Ja. Hoe Krijg Ik Mijn Documentaire Geproduceerd En Naar Het Gedroomde Podium?
Dat is de vraag die iedereen in dit veld bezighoudt en tegelijk de opdracht van EURODOC: makers en producenten versterken in Europees verband. De internationale groep werkt aan een aantal terugkerende sessies aan hun plan en sommige van deze documentaires hebben ook tot succesvolle documentaires geleid.
Zoals “This rain will never stop”, over oorlog en vervreemding in Oekraïne en “Collective”over dodelijke corruptie in Roemenië. Niet op het eerste gezicht onderwerpen die mij direct naar de bioscoop hadden gedreven. Maar als film zo levend, aangrijpend en dichtbij. Films waarvan je wilt dat je vrienden ze ook zien. Eersteklas visitekaartes voor EURODOC, dus.
Arne Birkenstock, producent, regisseur en eigenaar van Fruitmarket uit Duitsland begeleidde mijn klasje van de locals. Negen producenten, soms ook regisseurs met plannen van groen tot rijp. Helemaal geen makkelijke klusje. Zijn inzicht en kritische blik op het niveau van het documentaireplan en de motieven van de makers en de financiering veraadden een zeer ervaren producent èn regisseur: vak- en mensenkennis en dat ook over kunnen brengen.
Omdat ik zelf tot de seniors behoor deed het me goed jonge bevlogen makers, waaronder opvallend veel vrouwen met best al veel kennis en ervaring van de markt te ontmoeten.
In een van de ‘expert sessies’ nam Gaspard Lamunière van RTS Zwitserland met een hartstochtelijke speech afscheid —van jarenlang samenwerken met het EURODOC team. “In deze tijden van polarisatie, van de botsing tussen feiten en verhitte meningen heeft de publieke omroep een taak te verrichten.” Voor ons documentairemakers is er dus werk aan de winkel!
Ook de gedreven speech van Margje de Koning, artistiek directeur van Movies that matter sprak mij en velen aan: “I am because you are”. Margit Balogh van EO docs verraste me met haar persoonlijk pleidooi voor meer ethiek van de kant van de makers.
Rode draad van veel keynote speakers was dat passie en voor je onderwerp een absolute vereiste is, gezien het slopende proces dat je te wachten staat met het maken van een documentaire. Het deed me goed dat te horen, omdat ik dat absoluut herken van mijn grotere films en mijzelf wel eens afvroeg, wanneer ik totaal gesloopt was, of ik niet te betrokken of toch een beetje gek was. Precies om deze reden eindigde ik deze week met een groot vraagteken op mijn voorhoofd waar het mijn eigen project betreft. Is dit wel mijn verhaal? En zo moet het ook: dat je elkaar scherp houdt en zelf alert blijft op het hoe en waarom van je verhalen.
Het waren lange dagen. Het vroeg uithoudingsvermogen en bevlogenheid. Eigenschappen die een beetje documentairemaker wel in de pocket moet hebben, dus voilà. En at the end of the day is het als op een huwelijk van een verre nicht ontdekken hoeveel familie je eigenlijk hebt: al die mensen zien, horen, ontmoeten die met documentairemaken bezig zijn werkt zowiezo inspirerend.
En, at the end of the week, leker officiëel ouderwets en een beetje hilarisch, een old school papieren bewijs van deelneming.
Tot aan de dansvloer op de afterparty aan toe alles in het vertrouwde Leeuwarden. Post Plaza shall never be the same again! Grote dank aan New Noardic Wave die dit voor elkaar kreeg. Dat het Noorden maar veel movies that matter mag voorbrengen in de toekomst!
